ಕವನ | ದೀಪಾ ಹಿರೇಗುತ್ತಿ ಅವರ ‘ಆಕ್ರಮಣ‘

ನುಚ್ಚುನೂರಾದ ಹೂದೋಟ ಸಾಕ್ಷಿ ಹೇಳುತ್ತಿತ್ತು
ಹೆಜ್ಜೆಗುರುತು ಕಾಣದಿದ್ದರೂ ಅಂಗಳದ ಮಣ್ಣು
ಕಲಸಿ ರಾಡಿಯಾಗಿತ್ತು ಕುರುಹುಗಳು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿದ್ದವು

ಆಯುಧ ತರದೇ ಬಂದು ಸೇರಿದವರ ಗುಸುಗುಸು ಮಾತುಗಳು
ಬೇಲಿಯ ಮುಳ್ಳಿನಂತೆ ಇರಿಯುತ್ತಿದ್ದವು
ಕಟಾವು ಮಾಡಿದ ಗದ್ದೆಯ ಕೂಳೆಯಂತೆ ಚುಚ್ಚುತ್ತಿದ್ದವು

ಅಂತೂ ಪರಾಂಬರಿಸಿ ಮಹಾಜನಗಳು
ಮೊನ್ನೆಯ ಬಿರುಗಾಳಿಯನ್ನು ಬೈದುಕೊಂಡರು
ಜೇಬಿನಲ್ಲಿ ಬೆಚ್ಚಗಿರುವ ತಂತಮ್ಮ ತೋಟಗಳ ಕಬ್ಬಿಣದ ಪಾಗಾರಗಳ
ಬೀಗದ ಕೈಯ್ಯನು ಸವರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಸಮಾಧಾನ ಹೇಳಿದರು. . .

ಆದರೆ, ಬೇಗುದಿಯ ಬಾವಿಯಲಿ ಬಿದ್ದವರ
ಆತಂಕಗಳೋ ಅಮೆಝಾನಿನಂತೆ ಹರಿಯುತ್ತಿದ್ದವು
ಅರಬ್ಬೀ ಸಮುದ್ರದಂತೆ ಮೊರೆಯುತ್ತಿದ್ದವು

ಮುರುಕು ಮನೆಯ ಉಳಿವಿಗೀಗ ಮೌನವೋ ಮೋಟುಗಂಬಳಿಯಂತೆ
ಮಾತೋ ಸೋರುವ ಮಾಡಿನಂತೆ
ಕಾದ ಕಾವಲಿಯೋ ಉರಿವ ಒಲೆಯೋ
ಬಿಸಿತುಪ್ಪ !ಬಿಸಿತುಪ್ಪ!

ಮಳೆಬಿಲ್ಲ ಕನಸಿನ ಲೋಕವೀಗ ಅಮಾವಾಸ್ಯೆಯ ಇರುಳ ಬಾನಿನಂತೆ
ಕಣ್ಣಕ್ಷಿತಿಜವ ನೋಯಿಸುವ ಮರಳುಗಾಡಂತೆ
ಸುಡುಗಾಡಿನ ಉರಿವ ಚಿತೆಯಂತೆ
ಒಂಟಿಕಿರುದೋಣಿಯ ಕಡಲ ಹಾದಿಯಂತೆ

ನೆಲಕಚ್ಚಿದ ಬೇಲಿಯ ಸುತ್ತ ಎಲ್ಲ ತಲೆಗೊಂದು ಮಾತಾಡುತ್ತಿರುವಾಗ
ಇವರ ಕಣ್ಣೀರಿಗೆ ಪಕ್ಕದ ನದಿಯ ಮೊಸಳೆ ನಾಚುತ್ತಿರುವಾಗ
ಕೊಟ್ಟಿಗೆಯಾಚೆ ಮೈಮರೆತು ಮಲಗಿದ್ದ
ಆನೆ ಮದವಿಳಿದು ಎದ್ದು ಕದ್ದು ನೋಡಿತು
ತನ್ನ ಹೆಜ್ಜೆಗುರುತು ಕಾಣಲಿಲ್ಲವೆಂದು ಖಾತ್ರಿಗೊಳಿಸಿಕೊಂಡಿತು
ಕಾಲುದಾರಿಯಲ್ಲಿ ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಸರಿದುಹೋಯಿತು
ಆನೆಪಾದಕಂಟಿದ ಹೂಗನಸುಗಳ ಪರಾಗ
ಈಗ ಅಕ್ಷರಶಃ ಅನಾಥ.