ಪಿ. ಬಿ. ಪ್ರಸನ್ನ ಅವರ ಕವನ ‘ಯಾಕೆ’

ಯಾಕೆ ಆಡುತ್ತಾರೆ
ಇಷ್ಟೊಂದು ಮಾತುಗಳನು
ಅರ್ಥಾರ್ಥ ಸಂಬಂಧ ಇಲ್ಲದವುಗಳನು?

ಹಿತ ಮಿತವಾಗಿ
ಸಂಬಂಧಗಳ ಹದಗೊಳಿಸಿದರೆ
ಚಿನ್ನಕ್ಕೆ ಪರಿಮಳ ಬಂದಂತೆ

ಅಷ್ಟಷ್ಟೇ ಇರಬೇಕು ಎಂದು
ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ಹಾಕುತ್ತೇನೆ ನಾನು
ಆದರೂ ಎಲ್ಲೋ ಲಯತಪ್ಪಿ
ಹೈರಾಣಾಗುವೆ

ಗಾಜಿನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕೂತು
ಕಲ್ಲು ಎಸೆಯುವುದೆಂದರೆ
ಅವರಿಗೆಂಥ ಪ್ರೀತಿ

ಕಣ್ಣಿದ್ದೂ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ
ಒಡೆವ ಹರಳು
ಮೂಡುವ ಬಿರುಕು
ಅವತರಿಸುವ ಖಂಡ ಬಿಂಬಗಳು

ಪ್ರತೀ ಜಾತ್ರೆಯಲ್ಲೂ ಸಿಗುತ್ತಾರೆ
ಕುಶಲವಿಚಾರಿಸುವ ಮೊದಲೇ
ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಹಲುಬುತ್ತಾರೆ
ಕಳಕೊಂಡ ಕನಸುಗಳ
ಲೆಕ್ಕ ನೀಡಿ
ಮಹಲಿನ ಮೇಲೆ ಮಹಲನು ಕಟ್ಟಿ
ಆಕಾಶಕ್ಕೆ ಏಣಿ ಇಡುವ
ಪಲ್ಲವಿಯ ಹಾಡುತ್ತಾರೆ

ಎಲ್ಲ ಮುಗಿಯಿತೋ
ನನ್ನೊಡಲ ದನಿ
ಹೊರಬೀಳುವ ಮೊದಲೇ
ಮುಖ ತಿರುವಿ ನಡೆದಾಯಿತು

ಹೇಳದೇ ಉಳಿದ ಮಾತುಗಳು
ನನ್ನೊಳಗೇ ಲಯವಾಗಿ
ಹಾಡಾಗಿ ಹರಿಯಬೇಕು ಎನ್ನುತ್ತವೆ
ಹೊಳೆಯುವುದೇ ಇಲ್ಲ
ಯಾವ ಸೊಲ್ಲೂ
ಯಾಕೆ!?