ಕವನ | ಬಲೆಯ ನೂಲಿನೊಳಗೆ

ಬಣ್ಣ ಕಳಚಿದ ಪಿಂಗಾಣಿ ಕಪ್ಪು
ಹೀರಿ ಸವಿದಿದ್ದು ಚಹಾ ಇರಬೇಕು
ಮುಕ್ಕಾದ ಅಂಚಿಗೆ ಮೆತ್ತಿದ ಕೆನೆಯ
ಗುರುತು ಕೆನ್ನೆಯ ಮುಂಗುರುಳಿನಂತೆ
ಸುರುಳಿಯಾಗಿದೆ; ಸುತ್ತಲಾವರಿಸಿದ
ಜೇಡದ ನೂಲು ವಿನಿಮಯವಾದ
ಪ್ರೀತಿಗಿಂತಲೂ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿದೆ
ಗಗನ ಚುಕ್ಕಿಗಳಂತೆ ಮರಳಕಣಗಳು
ಬಾಸಿಂಗದಂತೆ ಮಿನುಗುತಿವೆ
ಆದರೂ ಏನೋ ಕಾಣದಾಗಿದೆ ;

ಆ ಗಳಿಗೆಯ ಮುದವೆಂತಹುದು,,,
ಅಬ್ಬಾ!! ರಸ್ತೆ ನಿರ್ಜನ ಭಾವ ನಿರ್ಜಲ
ಶಿಶಿರದ ಹೊಳಪೋ ಗಗನ ಚಿತ್ತಾರದ
ಕಳೆಯೋ ಕಣ್ಣೊಳಗೆ ಕಂಡುದಂತೂ ದಿವ್ಯ
ಚೈತನ್ಯದ ಹೊಂಬೆಳಕು;
ಮನದ ಮೌನ ಎದೆಯೊಳಗಣ ನಿರ್ವಾತ
ಮಾತು ಮೌನದ ಕರ್ಷಣೆಯಲಿ
ಕೆಲವೇ ಅಕ್ಷರಗಳ ನೃತ್ಯ
ಪ್ರವಹಿಸಿದುದು ಪ್ರೀತಿಯೋ
ಶೂನ್ಯಜನ್ಯ ಮಮತೆಯೋ ಕಾಣೆ ;

ನಡುರಾತ್ರಿಯ ಇಬ್ಬನಿ
ಚುಂಬಿಸಿದ್ದು ಸುಡು ಪೇಯವನಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ
ಮೌನ ಸೇತುವೆಯ ಮುರಿದ
ಮಧುರ ಮಾತುಗಳನ್ನೂ; ಎಲ್ಲವೂ
ಕಳೆದುಹೋದಂತಿತ್ತು,,, ಹೌದು ಎಲ್ಲವೂ
ಜೀವ ಭಾವ ನೋವು ನಲಿವು,,,,ಎಲ್ಲವೂ
ಬೆಸೆದ ಬೆರಳುಗಳ ನಡುವೆ ಹರಿದಾಡಿದ
ತಂತುಗಳು ಸದ್ದು ಮಾಡಿದಾಗ
ಎದೆಯೊಳಗಿನ ನಾದ ಸ್ವರಗೂಡಿತ್ತು
ನಿಘಂಟಿನಲಿ ಸ್ನೇಹ ಕಾಣದಾಗಿತ್ತು ;

ಒಂದು ಜೇಡನ ಹೆಣಿಗೆ
ಏನೆಲ್ಲಾ ಮರೆಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ ಏನೆಲ್ಲಾ
ನೆನಪಿಸುತ್ತದೆ ಅಟ್ಟಣಿಗೆಯ ಮೂಲೆಯಲಿ
ಕುಳಿತ ನೇಹದ ಕುರುಹಿಗೆ ತೋರಣ
ವಿಸ್ಮೃತಿಗೆ ಜಾರಿದುದೆಲ್ಲವೂ ಪಟಪಟನೆ
ಸಿಡಿದು ಸಂಭ್ರಮಿಸಿದರೂ
ಮಾತು ಪುನಃ ಮೌನವಾಗಿದೆ ಮೌನ
ನೆನಪುಗಳ ಸೆರೆಯಾಗಿದೆ
ಅಸ್ಪಷ್ಟ ಅಕ್ಷರಗಳ ಹೊತ್ತ ಪಿಂಗಾಣಿ ಕಪ್ಪು
ಬದುಕಿನ ಕನ್ನಡಿಯಾಗಿದೆ
ಆ ಬಿಂಬ ನಿನ್ನದೇ ಅಲ್ಲವೇ ????