ಕವಿತೆ | ಅವ್ವನೆಂಬ ಮಾಯಾವಿ

ಈಗ.. ಈಗೀಗ.. ಏಕೋ ಸಾಸಿವೆ ಡಬ್ಬಿಯ ಮುಚ್ಚಳ ತೆರೆವಾಗಲೆಲ್ಲ ಕರುಳೊಳಗೆ ಕಾದ ಸಲಾಕೆ,

. ಆಗ.. ಆಗೀಗ ಉಳಿದ ಪುಡಿಗಾಸಿಗೆ ಅವ್ವನಿಗೆ ಅದೇ ಗೋಲಕ, ಆ ಡಬ್ಬದೊಳಗೇ ಅವಳ ಜೀವ.

. ದಿನ ದಿನವೂ ಕದ್ದುಮುಚ್ಚಿ ಮುಚ್ಚಳ ತೆಗೆದು ಕಾಸಿಗೆ ಮತ್ತೊಂದ ಕಾಸ ಸೇರಿಸಿ, ತುಂಬಬಹುದೇನೋ ಎಂದು ತೆರೆವಳು ಕಾಸಿನಗಲ ಆಸೆಗಣ್ಣ.

. ಸುತ್ತ ಸುತ್ತಿದ ಜೀವಳ್ಳಿಯ ಬೇರುಗಳಿಗೆ ಸಾರ ರಸಧಾರೆ ತಂತು ನೀರಾವರಿ ಅವಳಿಗೂ, ಡಬ್ವಿಯ ಬಾವಿಯಿಂದ

. ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಅವಳ ರವಿಕೆಯೊಳಗೆ ಅವಿತ ಪುಡಿಗಾಸಿನ ಬೆವರುವಾಸನೆ ಸಾಸಿವೆಗೆ ಸಾಂಗತ್ಯ,

. ಸದಾ ಸದಾ ಹಕ್ಕಿಗಳ ನಗಿಸುವ ಅವ್ವನ ಸೆರಗಿನ ತುದಿ ಸದಾ ಸಾಸಿವೆ ಡಬ್ಬದೊಳಗೂ ಬೆವರಿನುಪ್ಪಿನ ಸೊಗಡು.

. ಒಮ್ಮೆ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಹೆಚ್ಚಿದರೆ ಅನ್ನ ಅವ್ವನ ಕೈತುತ್ತಿನ ರಸಯಾತ್ರೆ. ಅವಳ ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ತಂಬಿಗೆಯಾಸರೆ, ಜೀವವಿರದ ಆ ಡಬ್ವಕೂ ಕನಿಕರ.

. ಆಹಾ ಹಾ... ಅವ್ವನ ಅಕ್ಷಯಪಾತ್ರೆಯ ಜಾದೂ ತಿಳಿದವರುಂಟೆ? ಕ್ಷಯವಾಗುವ ಸಾಸಿವೆ ಡಬ್ಬದ ಮೂಲವ ಆಗಾಗ ಕೆದಕುವನಂತೆ ಅಪ್ಪ

. ಸರ ಸರ ಮೊಸರು ಕಡೆದ ನೀರು ಮಜ್ಜಿಗೆ ನನ್ನವ್ವ, ಬಡವರುದರದ ತಂಪು. ಡಬ್ಬದ ಸಾಸಿವೆಯಾದರೋ ಎಲ್ಲರ ನೋವಿನಮದ್ದು

. ಜೋ... ಜೋ... ನಾನು ತೊಟ್ಟಿಲಗೊಂಬೆ ಅವಳು ತಪೋನಿಧಿ, ಡಬ್ಬವೋ ಜನಪದಸಿರಿ. ಪುಸ್ತಕದಲಿಟ್ಟ ಪುಟ್ಟನವಿಲುಗರಿ ಮರಿ ಹಾಕುವುದಿಲ್ಲ, ಅವ್ವನ ಸಾಸಿವೆಡಬ್ಬ ತುಳುಕುವುದಿಲ್ಲ.

. ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಆ್ಯಪ್ ಇಲ್ಲಿದೆ: ಆಂಡ್ರಾಯ್ಡ್ | ಐಒಎಸ್ | ವಾಟ್ಸ್ಆ್ಯಪ್ , ಎಕ್ಸ್ , ಫೇಸ್ಬುಕ್ ಮತ್ತು ಇನ್ಸ್ಟಾಗ್ರಾಂ ನಲ್ಲಿ ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಫಾಲೋ ಮಾಡಿ.