ವೈ.ಕೆ.ಸಂಧ್ಯಾ ಶರ್ಮ ಅವರ ಕವಿತೆ: ಮರೆತೇನೆಂದರೆ ಮರೆಯಲಿ ಹೇಗೆ?

ನನ್ನ ಮೈಗಂಟಿದ ಚರ್ಮ ನೀ ಇದ್ದೆ

ಉಸಿರಲ್ಲಿನ ಘಮವಾಗಿ ಲಯದೊಡಲಿನ ತಾಳವಾಗಿ

. ಬಾಳ ಪಯಣದ ಕನಸಾಗಿ ಬದುಕಿನ ಭರವಸೆಯಾಗಿ.

ಈಗೇಕೆ ಕಾಡುವೆ ಈ ಪರಿಯಾಗಿ?

. ಹೇಳಲೇ ಇಲ್ಲ ನೀನು ನಿನ್ನೊಳಗೆ

ನಾನೆಂಬ ಕಟು ಸತ್ಯವ

. ಅಕ್ಕ, ಹೇಳು:ಇದು

ವಿಶ್ವಾಸ ಘಾತವೇ

. ನಿನ್ನೊಳಗೆ ನಾನು, ನನ್ನೊಳಗೆ ನೀನು

. ಈ ಬಂಧ ಸಂಬಂಧ

ಹೇಗೆ ಕಳಚಿಕೊಂಡು ದೂರಾದೆ?

ನಾನೆಂತು ಇಲ್ಲೇ ಉಳಿದು ಹೋದೆ?

. ಹಾರಿ ಹೋದೆ ನೀನು ಸುಳಿವೇ ಕೊಡದೆ

ನಾನಿಲ್ಲೇ ಒಂಟಿ ಉಳಿದೇ ಹೋದೆ !

. ಈಗ ಈ ಮನೆ ಮನದಲ್ಲಿ ಭಣಗುಡುವ ಮೌನ.

ನಿನ್ನ ಹೆಜ್ಜೆಯಲಿರದ ಗೆಜ್ಜೆಯ ದನಿಯ ಮೆಲು ಸದ್ದು

. ಕೇಳಿಯೂ ಕೇಳಿಸದಂತೆ

ಇದ್ದದ್ದೇ ಸುಳ್ಳೆನುವ ಹಾಗೆ ಈಗಿಲ್ಲಿ

. ಹರಡಿಕೊಂಡಿದೆ ನಿತಾಂತ ಮೌನ.

. ನನ್ನೊಳಗಿನ ಜೀವರಸ ನೀನಿರದೆ ನಾನೀಗ

. ರಸಹೀನ ಕಬ್ಬಿನ ಸಿಪ್ಪೆ.

. ಅರಿಯದೇ ಹೋದೆ ನಿನ್ನಲ್ಲಿ ಅಡಗಿದ್ದ

. ನನ್ನ ಜೀವ ಪಕ್ಷಿ ಈಗ ನಿಸ್ತೇಜ.

. ಈಗಿರದ ನನ್ನ ಜೀವರಸವೇ

. ನನ್ನ ರಕ್ತದ ಹನಿಯೇ

. ನನ್ನ ಬಾಳ ಪಥ ಬದಲು ಮಾಡಿದ

. ನನ್ನುಸಿರ ಸೂತ್ರಧಾರಳೇ

. ಈಗಲಾದರೂ ಹೇಳಿಬಿಡು ನೀನು

. ಹೋಗಿಯೇ ಬಿಟ್ಟೆ ಯಾಕೆ

. ನನ್ನ ತಬ್ಬಲಿ ಮಾಡಿ.?

. ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಆ್ಯಪ್ ಇಲ್ಲಿದೆ: ಆಂಡ್ರಾಯ್ಡ್ | ಐಒಎಸ್ | ವಾಟ್ಸ್ಆ್ಯಪ್ , ಎಕ್ಸ್ , ಫೇಸ್ಬುಕ್ ಮತ್ತು ಇನ್ಸ್ಟಾಗ್ರಾಂ ನಲ್ಲಿ ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಫಾಲೋ ಮಾಡಿ.