ಅಕ್ಷರ ಬಲ್ಲೆವೆಂದು ಅಹಂಕಾರವೆಡೆಗೊಂಡವರನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಬಾರದೇ?

ಯಾವುದೇ ಭಾಷೆಯಿರಲಿ, ಲೇಖಕರು ಎಂದಾಕ್ಷಣ ಅವರು ಪ್ರಶ್ನಾತೀತ­­ರಾಗಿರಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಅಕ್ಷರ ದಂದುಗ ತುಂಬ ಮೌಲಿಕ ಮತ್ತು ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ­ವಾಗಿ ಅತ್ಯಂತ ಮಹತದ್ದು ಎಂಬುದ­ರಲ್ಲಿ ಎರಡು ಮಾತಿಲ್ಲ. ಅಕ್ಷರ­ಗಳ ಮೂಲಕ ಜೀವ­ನಾನುಭವವನ್ನು ಮತ್ತು ತನ್ಮೂಲಕ ಬದುಕಿನ ಅಗಾಧತೆ­ಯನ್ನು ತಲೆಮಾರಿನಿಂದ ತಲೆಮಾರಿಗೆ ದಾಟಿಸುವ ಕೈಂಕರ್ಯವು ಮಾನವರ ಅದ್ಭುತ ಆವಿಷ್ಕಾರ­ಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು.

ಆದರೆ ಅಕ್ಷರ ಬಲ್ಲವರು ಯಾವತ್ತೂ ಜೀವ­ಪರ ಜನಪರವಾಗಿಯೇ ಇರು­ತ್ತಾರೆ ಎಂದೇನಲ್ಲ. ಎಷ್ಟೋ ಸಲ ತಾವು ಕರಗತ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಅಕ್ಷರಗಳ ಮೂಲಕವೇ ಜನಾಂಗ­ದ್ವೇಷದ ಭಾವನೆ­ಗಳನ್ನು ಹರಡುವವರೂ ಇದ್ದಾರೆ. ಇಂಥವರಿಗೆ ಅಕ್ಷರ ಬೆಳಕಾಗುವ ಬದಲು ತಮಗಾಗದವರ ವಿರುದ್ಧ ಝಳಪಿಸುವ ಕತ್ತಿಯೂ ಆದದ್ದಿದೆ. ಇಂಥವರ ಸಾಲಿ­ನಲ್ಲಿ ನಿಶ್ಚಯವಾಗಿಯೂ ಎಸ್.ಎಲ್. ಭೈರಪ್ಪನಂಥ­ವರನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸಲೇ ಬೇಕೆಂಬುದಕ್ಕೆ ಅವರ ‘ಕವಲು’, ‘ಆವರಣ’, ‘ಯಾನ’ ಇತ್ಯಾದಿ ಕಾದಂಬ­ರಿ­­ಗಳನ್ನು ಉದಾಹರಿಸಬಹುದು.

ಈ ಮಹಾನ್ ಲೇಖಕರು ತಮ್ಮ ಹಲವು ಕಾದಂಬರಿಗಳಲ್ಲಿ ಮನುಷ್ಯ ವಿರೋಧಿ, ಮಹಿಳಾ ವಿರೋಧಿ, ನಿಲುವು­ಗಳನ್ನು ಸ್ಥಾಯಿಗೊಳಿಸಲು ಪ್ರಜ್ಞಾ­ಪೂರ್ವಕ­ವಾಗಿ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿರುವುದು ಖಂಡನೀಯ. ಮಾನವೀಯತೆ ಉಳ್ಳ ನಾಗ­ರಿಕರು ಯಾರೂ ಈ ರೀತಿ ಬರೆ­ಯಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ. ‘ಶ್ರೇಷ್ಠ’ರೆನಿ­ಸಿ­ಕೊಂಡು ಹೀಗೆಲ್ಲ ಬರೆಯುವ ಭೈರಪ್ಪ­ನಂಥವರನ್ನು ವಿಮರ್ಶೆಗೆ ಒಳಪಡಿಸಲೇ ಬಾರದೇ? ಸಾಮಾನ್ಯ ಪುರುಷರು, ಮಹಿಳೆ­­ಯರನ್ನು ಅವಾಚ್ಯ ಶಬ್ದಗಳಿಂದ ಬೈಯುವ ಮೂಲಕ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ದೈಹಿಕ ಹಲ್ಲೆ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ, ತಮ್ಮ ಅಸಹಾಯಕತೆಯನ್ನು ಮೆರೆದರೆ, ಭೈರಪ್ಪ­­­ನವ­­ರಂಥವರು ಅವರ ಮಹಿಳಾ ವಿರೋಧಿ ವ್ಯಸನಗಳನ್ನು ಪ್ರಮೇಯ ಗಳನ್ನಾಗಿ ಮಂಡಿಸುವ ಕುತಂತ್ರ ಮೆರೆಯು­­ತ್ತಿರುವುದಕ್ಕೆ ಮಹಿಳೆಯರು ಸುಮ್ಮನೆ ಕೂಡಬೇಕೇ? ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಕ್ಷುಲ್ಲಕ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಹೆಂಡತಿಗೆ ಹೊಡೆಯುವ ಗಂಡಸರೂ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗೆಂದು ಅವರನ್ನು ಸಮರ್ಥಿಸಿ­ಕೊಳ್ಳ­ಬೇಕೇ? ಅಥವಾ ಕ್ಷಮಿಸಲು ಆಗುವುದೇ?

ಚಂದ್ರಕಾಂತ ಪೋಕಳೆ­ಯವರು ‘ಮಹಿಳೆಯ­ರಿಗೇಕೆ ಭೈರಪ್ಪ­ನವರ ಮೇಲೆ ಮುನಿಸು?’ ಎಂಬ ಶೀರ್ಷಿಕೆ­­­ಯನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಮರಾಠಿಯಲ್ಲಿ ಭೈರಪ್ಪ­­ನವರನ್ನು ಶ್ರೇಷ್ಠ ಲೇಖಕರಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ಮನುಷ್ಯರೆಂದು ಅಲ್ಲಿನವರು ಗೌರವಿಸಿ­­ದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. (ಸಂಗತ, ಪ್ರ.ವಾ. ಫೆ.5) ಅದೇ ಲೇಖ­ನ­­­ದಲ್ಲಿಯೇ ಮರಾಠಿ­ಯಲ್ಲಿ ಭೈರಪ್ಪ, ಕಾರ್ನಾಡ್, ಅನಂತ­ಮೂರ್ತಿ, ವೈದೇಹಿ, ಸುಧಾ ಮೂರ್ತಿ ಮುಂತಾದ ಕನ್ನಡ ಲೇಖಕರು ಮಾತ್ರ ಚರ್ಚೆಗೆ ಒಳ­ಗಾಗುತ್ತಾರೆ ಆದರೆ ‘ಕುಸುಮ ಬಾಲೆ’­ಯಂಥಹ ಅಪರೂಪ­ದ ಕಾದಂಬರಿ ರಚಿ­ಸಿದ ವಸ್ತುನಿಷ್ಠ ಕೃತಿಕಾರ ದೇವನೂರ ಮಹಾದೇವ ಅಷ್ಟಾಗಿ ಚರ್ಚೆಗೆ ಒಳ­ಗಾಗು­ವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬು­ದನ್ನೂ ಅವರು ಗುರುತಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗಾ­ದರೆ ಮೇಲ್ಜಾ­ತಿಯ ಲೇಖಕರನ್ನು ಮಾತ್ರ ಅಪ್ಪಿ­ಕೊಂಡು ಗೌರವಿಸುವ ಜಾತಿವಾದಿ ಮನಸ್ಸು­ಗಳು ಮರಾಠಿಯಲ್ಲಿಯೂ ಹೇರಳ­ವಾಗಿ ಇವೆ ಎಂಬುದು ಇದರಿಂದ ವಿದಿತ­ವಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಜಾತಿವಾದಿ ಓದು­ಗರಿಗೆ ನಾಮದೇವ್ ಢಸಾಳ್, ಉತ್ತಮ್ ಕಾಂಬ್ಳೆ, ಶರಣಕುಮಾರ್ ಲಿಂಬಾಳೆ, ಲಕ್ಷ್ಮಣ ಗಾಯಕ್‌ವಾಡ್‌ರಂಥಹ ಮರಾಠಿ ಲೇಖಕರೂ  ದೂರವೇ ಇರಲಿಕ್ಕೆ ಸಾಕು.

ಆದ್ದರಿಂದ ಮರಾಠಿ­ಯ ಹಲವು ಓದುಗರು ಭೈರಪ್ಪ­ನಂಥವರನ್ನು ಒಪ್ಪಿ, ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡರೆ ಶ್ರೇಷ್ಠರಾಗಿ ಬಿಡುವರೇ? ಶ್ರೇಷ್ಠತೆಯ ಮಾನ ದಂಡವೇನು? ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ನೆಲೆ­ಗಳನ್ನು ದಿಕ್ಕು ತಪ್ಪಿಸುತ್ತಿರುವ ಈ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಯಾವ ಓದುಗರು ಎಂಥಹ ಲೇಖಕ­ರನ್ನು ವೈಭವೀಕರಿಸುತ್ತಾರೆ, ಹೇಗೆ ವೈಭವೀಕರಿಸುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದರ ಹಿಂದೆ ಸನಾತನವಾದಿ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ರಾಜ­ಕಾರಣ ಅಡಗಿರುತ್ತದೆ ಎಂಬ ತಥ್ಯವನ್ನು ಮನವರಿಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯ­ವಾಗಬೇಕು. ಮಹಿಳಾ ವಿರೋಧಿ ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ಮಹಿಳೆಯರ ಬಗೆಗೆ ವಿಕೃತ ಮನ­ಸ್ಥಿತಿ­ಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಭೈರಪ್ಪ­ನಂಥ­ವರು ತಮ್ಮ ಕೃತಿಗಳಲ್ಲಿ ಪಾತ್ರಗಳ ಮೂಲಕ ಆಡಿಸುವ ಮಾತು ಗಳು ಕೂಡ ಹೇಸಿಗೆ ತರಿಸುತ್ತವೆ. ಅವರ ‘ಯಾನ’ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ಪಾತ್ರ­ವೊಂದು ‘ಮಹಿಳೆಯರು ಅತ್ಯಾ­ಚಾರ­­ವನ್ನು ಸುಖಿಸುತ್ತಾರೆ’ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತದೆ (ಪು.೧೨೯). ಖಳ­ನಾಯಕ ಪಾತ್ರಗಳು ಈ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಹೇಳು­ತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಖಳನಾಯಕ­ನಲ್ಲಿರುವ ವಿಕೃತಿ, ವಿಕಾರಗಳನ್ನು ಹೊಡೆದು ಹಾಕು­ವಂಥ ಜೀವಪರ ನೆಲೆ­ಯೊಂದು ಕೃತಿ­ಯಲ್ಲಿ ಇರಬೇಕಲ್ಲವೇ? ಹೀಗಿ­ರ­ದಿದ್ದರೆ ಖಳನಾಯಕನ ಮೂಲಕ ಮಹಿಳೆ­ಯರ ಬಗೆಗೆ ನಕಾರಾತ್ಮಕ ಭಾವಗಳನ್ನೇ ಸ್ಥಾಯಿ­ಗೊಳಿಸಿದಂತಾಗುವುದಿಲ್ಲವೇ? ಮಾನವ­ತಾ­­ವಾದಿಗಳಾಗಿ ಮಹಿಳಾ ಪರ ಚಿಂತನೆ ಮಾಡುವವರು ಹೀಗೆ ವಿಮರ್ಶಿ­ಸಿ­­ದಾಗಲೆಲ್ಲ ಇವರಿಗೆ ಕಾದಂಬರಿ ಅರ್ಥವೇ ಆಗಿಲ್ಲ ಎಂದು ಫರ್ಮಾನು ಹೊರಡಿಸುವ ವಿಮರ್ಶಕರ ಗುಂಪೊಂದು ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗುತ್ತದೆ. ಅದೇನೇ ಇರಲಿ ಭೈರಪ್ಪನವರ ಜನಪ್ರಿಯತೆ­­ಯೊಂದೇ ಅವರನ್ನು ನಾಗರಿಕರ­­ನ್ನಾಗಿರಿಸಲಾರದು. ಉತ್ತಮ ಲೇಖಕರೆನಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಬರೆಯುವ ರೀತಿ­ಯೊಂದೇ ತಿಳಿದರೆ ಸಾಲದು, ನೀತಿಯೂ ಇರ­ಬೇಕು. ಸಕಲ ಜೀವಾತ್ಮರ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರೀತಿಯೂ ಇರಬೇಕು.