<p>ಮಕ್ಕಳ್ಸ್ಕೂಲು ಮನೇಲಲ್ವೇ...~ ಎಂಬ ಟಿ.ಪಿ.ಕೈಲಾಸಂರವರ ಸಾರ್ವಕಾಲಿಕವಾದ ಅಂಬೋಣ ಇಂದು ಎಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಪ್ರಸ್ತುತ ಎಂಬ ಸಂಶಯ ಈಗ ಮೂಡುವುದು ಸಹಜ. ಏಕೆಂದರೆ ಮಕ್ಕಳು ಹುಟ್ಟಿ ಅಂಬೆಗಾಲಿಡುತ್ತಲೇ ಪ್ರಿಸ್ಕೂಲುಗಳ ಹುಡುಕಾಟ ಆರಂಭವಾಗಿರುತ್ತದೆ.<br /> <br /> ದುಡಿಯುವ ತಂದೆತಾಯಿಯರಿಬ್ಬರೂ ಸಾವಿರಾರು ರೂಪಾಯಿಗಳನ್ನು ನೀಡಿ ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾದ ಪ್ರಿಸ್ಕೂಲುಗಳಿಗೇ ಸೇರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅಲ್ಲದೆ ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವು, ಹುಟ್ಟಿ ಕೆಲವು ತಿಂಗಳಾದ ಮಕ್ಕಳನ್ನೂ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನೂ ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ(ಡೇ ಕೇರ್). ಇಂಥ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ನನ್ನ ಗೆಳತಿಯೊಬ್ಬಳು ಹೇಳಿದ ಘಟನೆ ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿದೆ.<br /> <br /> ಅವಳ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಮಗುವೊಂದಿದೆ, 7-8 ತಿಂಗಳಿನದ್ದು (ಡೇಕೇರ್). ಅದರ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಇರುವುದು ವಿದೇಶದಲ್ಲಿ. ಇಲ್ಲಿ ಅಜ್ಜ-ಅಜ್ಜಿಯರ ಹತ್ತಿರ ಅದನ್ನು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗುವವರು. ಆ ಮಗುವನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವವರಿಲ್ಲದೆ, ಗೆಳತಿಯ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಿದ್ದಾರೆ. <br /> <br /> ಅದನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಒಬ್ಬಳನ್ನು ನೇಮಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಈಗ ಆ ಮಗು ಅವಳನ್ನು ಎಷ್ಟು ಅವಲಂಬಿಸಿಕೊಂಡಿದೆಯೆಂದರೆ ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಅವಳೇ ಆಗಬೇಕು ಎನ್ನುತ್ತದಂತೆ. ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿದೆಯಲ್ಲವೇ? ಈ ಘಟನೆ ಕೇಳಿದಾಗ ನನಗನ್ನಿಸಿದ್ದು, ಮಗುವಿನ ಅಪ್ಪ- ಅಮ್ಮ ಬಂದಾಗ ಅವರು ಅದಕ್ಕೆ ಯಾರೋ ಅಂಕಲ್- ಆಂಟಿ ಅನ್ನಿಸಬಹುದಲ್ಲವೇ? <br /> <br /> ಇನ್ನೊಂದು, ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಗೆಳತಿಯ ಕತೆ. ಅವಳು ಪ್ರಿಸ್ಕೂಲ್ನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವಾಕೆ. ಅವಳಲ್ಲೂ `ಡೇಕೇರ್~ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇದೆ. ಹಲವು ಚಿಕ್ಕ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಅವಳು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ. ಅವಳಿಗೂ ಸಣ್ಣ ಎಂಟು ತಿಂಗಳ ಮಗುವೊಂದಿದೆ. ಆದರೆ ಮಗುವನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವವರಿಲ್ಲದೆ ಕೆಲಸದಾಕೆಯೊಬ್ಬಳನ್ನು ಅವಳು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದಾಳೆ. <br /> <br /> ಪರರ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಈಕೆಗೆ ತನ್ನ ಮಗುವಿಗಾಗಿ ಸಮಯವನ್ನು ನೀಡಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಎಂಥ ವಿಪರ್ಯಾಸ?ಈ ಎರಡು ಘಟನೆಗಳ ಹಿಂದೆಯೇ ಇಂಟರ್ನೆಟ್ನಲ್ಲಿ ಹಾರಿ ಬಂದ ಕತೆಯೊಂದು ನೆನಪಾಗುತ್ತಿದೆ. ಅದೊಂದು ಕರುಣಾಜನಕ ಪುಟ್ಟ ಕತೆ. ಬರೆದವರಿಗೆ ಈ ಮೂಲಕ ಕೃತಜ್ಞತೆ ಅರ್ಪಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. <br /> <br /> ಅದೊಂದು ಪುಟ್ಟ ಸಂಸಾರ. ಗಂಡ, ಹೆಂಡತಿ, ಒಂದು ಮಗು. ಇಬ್ಬರೂ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗುವವರು. ತಾಯಿ ಮಗುವಿನ ಶಾಲೆಯಲ್ಲೇ ಟೀಚರ್. <br /> <br /> ಒಮ್ಮೆ ಬೇರೆ ವಿಷಯದ ಅಧ್ಯಾಪಕರು ಇವಳಿಗೆ ಕನ್ನಡ ಪರೀಕ್ಷೆಯ ಉತ್ತರಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ತಿದ್ದಲು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದರು. ಅದರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪ್ರಬಂಧ ಬರೆಯುವ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರವೂ ಇದ್ದಿತ್ತು. ವಿಷಯ - `ದೇವರು ವರವನ್ನು ಕೇಳಿದರೆ ಏನು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೀರಿ?~ ಎಂದು. ಯಾವುದೇ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲೂ ಅಂಥ ವಿಶೇಷವೇನೂ ಕಾಣಿಸಲಿಲ್ಲ ಅವಳಿಗೆ.<br /> <br /> ಆದರೆ ಮುಂದಿನ ಪತ್ರಿಕೆ ಓದುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಅವಳಿಗೆ ದುಃಖ ಒತ್ತರಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿತ್ತು. ಆ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಮಗು ದೇವರಲ್ಲಿ ತನ್ನನ್ನು ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿರುವ ಟಿ.ವಿ. ಮಾಡು ಎಂದು ಬರೆದಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ಕೊಟ್ಟ ಕಾರಣವೂ ಮನಕಲಕುವಂತಿತ್ತು. ಅಪ್ಪ ಇಡೀ ದಿನ ಲ್ಯಾಪ್ಟಾಪ್ನಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿರುತ್ತಾರೆ. <br /> <br /> ಅಮ್ಮ -ಅಡುಗೆಮನೆಯಲ್ಲಿ. ಏನಾದರೂ ಕೇಳಿದರೆ, `ಒಂದ್ನಿಮಿಷ ತಡಿ~ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಮೈಮೇಲೆ ಕುಳಿತುಕೊಂಡರೂ, `ಯಾಕೇ ಯಾವಾಗಲೂ ಮೈಮೇಲೆ ಬೀಳ್ತೀಯಾ?~ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಶೀತ, ಜ್ವರ ಬಂದರೂ ತನಗೇ ಬಯ್ಯುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗೆ ಅನೇಕ ದೂರುಗಳಿದ್ದವು. <br /> <br /> ಕೊನೆಗೆ ಮಗು ಬರೆದಿತ್ತು- `ಅಪ್ಪ -ಅಮ್ಮ ಖುಷಿಯಾಗಿರುವುದು ಟಿ.ವಿ. ಮುಂದೆ ಮಾತ್ರ. ಅದರ ಮುಂದೆ ಕುಳಿತು ನಗುತ್ತಾರೆ, ಖುಷಿಪಡುತ್ತಾರೆ, ಸಂತೋಷದಿಂದ ಇರುತ್ತಾರೆ. ನಾನೇನಾದರೂ ಟಿ.ವಿ. ಆದರೆ ಅಪ್ಪಅಮ್ಮ ಇಬ್ಬರೂ ನನ್ನ ಜೊತೆಯಲ್ಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಅದಕ್ಕೆ ನನ್ನನ್ನು ಟಿ.ವಿ. ಮಾಡು...~ ಯಾರು ಬರೆದದ್ದು ಇದು ಎಂದು ಕಣ್ಣೊರೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ನೋಡಿದರೆ ಅದನ್ನು ಅವಳ ಮಗುವೇ ಬರೆದಿತ್ತು! ದುಃಖ ಒತ್ತರಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿತ್ತು. <br /> <br /> ನಾನು ಈ ಲೇಖನ ಬರೆಯುವಾಗ ನನ್ನ ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷದ ಮಗಳು, ನಾನು ಅವಳ ಕಡೆಗೆ ಗಮನ ಕೊಡುತ್ತಿಲ್ಲವೆಂದು ಏನೇನೋ ನೆಪಗಳನ್ನು ಒಡ್ಡಿ ನನ್ನನ್ನು ಬರವಣಿಗೆಯ ಕೆಲಸದಿಂದ ವಿಮುಖಳನ್ನಾಗಿಸಲು ಮಾಡುವ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಗಮನಿಸಿದ್ದೇನೆ. <br /> <br /> ಆಗ ಎಲ್ಲಿ ನಾನೂ ಈ ಮೇಲಿನ ತಾಯಿಯಂತೆಯೇ ಆಗುತ್ತಿರುವೆನೇನೋ ಎಂಬ ಪ್ರಜ್ಞೆ ನನ್ನನ್ನು ಕಾಡಿದಿದ್ದೆ. ಹಾಗೆಂದು ಎಲ್ಲಾ ದುಡಿಯುವ ತಂದೆತಾಯಿಯರೂ ಹೀಗೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿಲ್ಲ.<br /> <br /> ಜನಪದ ಸ್ತ್ರೀಯರು ತಮ್ಮ ಕಷ್ಟಕಾರ್ಪಣ್ಯಗಳನ್ನು, ದಿನದ ದುಡಿಮೆಯ ಆಯಾಸವನ್ನು ಮರೆಯುತ್ತಿದ್ದುದು ಮಕ್ಕಳ ಆಟಪಾಟಗಳನ್ನು ನೋಡಿ.<br /> <br /> <strong>ಕೂಸು ಇದ್ದ ಮನೀಗೆ ಬೀಸಣಿಗೆ ಯಾಕ <br /> ಕೂಸು ಕಂದಯ್ಯ ಒಳಹೊರಗ ಆಡಿದರ<br /> ಬೀಸಣಿಗೆ ಗಾಳಿ ಸುಳಿದಾವ<br /> </strong>ಆದರೆ ನಾವಿಂದು ಸಹಜವಾದ ಬೀಸಣಿಕೆ ಬಿಟ್ಟು ಫ್ಯಾನ್ ಗಾಳಿಗೆ ಮೊರೆಹೋಗಿದ್ದೇವೆ!<br /> ಅಂದು,<br /> <br /> <strong>ಆಡಿ ಬಾ ನನ ಕಂದ ಅಂಗಾಲ ತೊಳೆದೇನ<br /> ತೆಂಗಿನಕಾಯ ಎಳನೀರು ತಕ್ಕೊಂಡು<br /> ಬಂಗಾರ ಮೋರೆ ತೊಳೆದೇನು<br /> </strong>ಬಡತನವು ಹಾಸಿ ಹೊದೆಯುವಷ್ಟು ಇದ್ದರೂ, ಕನಸು ಕಾಣುವುದಕ್ಕೇನೂ ಬರವಿದ್ದಿರಲಿಲ್ಲ ಅವರಿಗೆ. ಅದರಲ್ಲೇ ಆತ್ಮಾನುಸಂಧಾನಗೈಯುತ್ತಿದ್ದವರು ಅವರು. ಆದರೆ ಈ ರೀತಿಯ ಕಲ್ಪನೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಇಂದಿನ ನಗರವಾಸಿಗಳಿಗೆ ಪುರುಸೊತ್ತೇ ಇಲ್ಲ. <br /> <br /> ಇಂದು ಮಕ್ಕಳ ಆಟ ಆರಂಭವಾಗುವುದೇ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ. ಅಂದು ಪ್ರಕೃತಿಯ ಮಡಿಲಲ್ಲೇ ಬೆಳೆದವರು ನಾವು. ನಮ್ಮ ಸೃಜನಶೀಲ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಅನೇಕ ಅವಕಾಶಗಳಿದ್ದವು ಆಗ. ಆದರೆ ಈಗ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್, ಮೊಬೈಲ್, ಟಿ.ವಿ ಇವೇ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಲೋಕವಾಗಿದೆ. ಇದರಿಂದ ಸೃಜನಶೀಲತೆ ಬೆಳೆಯುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ?<br /> <br /> `ಮಕ್ಕಳಿರಲವ್ವ ಮನೆ ತುಂಬ~ ಎಂದು ಹಾಡಿದ ನಾವು, ಇಂದು `ಮಕ್ಕಳಿರಲವ್ವ ಒಂದೇಒಂದು~ ಎಂದೆನ್ನುತ್ತಾ ಅವರ ಭವ್ಯ ಭವಿಷ್ಯ ರೂಪಿಸುವ ಏಕೈಕ ಗುರಿಯ ನಡುವೆ ತಾಯ್ತನದ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ನೀಡದೆ ಅವರನ್ನು ನಿರ್ಭಾವುಕರನ್ನಾಗಿಸುವ ದುರಂತದ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿದ್ದೇವೆ ಎಂದೆನಿಸುವುದಿಲ್ಲವೇ? ಹಾಗಿದ್ದರೆ ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಗುರಿ ಏನಾಗಬೇಕು? ಸಮಾಜ ಹೇಗೆ ಇದಕ್ಕೆ ನೆರವಾಗಬಹುದು? ಯೋಚಿಸಬೇಕಾದ ಸಮಯವಿದು! <br /> <br /> </p>.<div><p><strong>ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಆ್ಯಪ್ ಇಲ್ಲಿದೆ: <a href="https://play.google.com/store/apps/details?id=com.tpml.pv">ಆಂಡ್ರಾಯ್ಡ್ </a>| <a href="https://apps.apple.com/in/app/prajavani-kannada-news-app/id1535764933">ಐಒಎಸ್</a> | <a href="https://whatsapp.com/channel/0029Va94OfB1dAw2Z4q5mK40">ವಾಟ್ಸ್ಆ್ಯಪ್</a>, <a href="https://www.twitter.com/prajavani">ಎಕ್ಸ್</a>, <a href="https://www.fb.com/prajavani.net">ಫೇಸ್ಬುಕ್</a> ಮತ್ತು <a href="https://www.instagram.com/prajavani">ಇನ್ಸ್ಟಾಗ್ರಾಂ</a>ನಲ್ಲಿ ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಫಾಲೋ ಮಾಡಿ.</strong></p></div>
<p>ಮಕ್ಕಳ್ಸ್ಕೂಲು ಮನೇಲಲ್ವೇ...~ ಎಂಬ ಟಿ.ಪಿ.ಕೈಲಾಸಂರವರ ಸಾರ್ವಕಾಲಿಕವಾದ ಅಂಬೋಣ ಇಂದು ಎಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಪ್ರಸ್ತುತ ಎಂಬ ಸಂಶಯ ಈಗ ಮೂಡುವುದು ಸಹಜ. ಏಕೆಂದರೆ ಮಕ್ಕಳು ಹುಟ್ಟಿ ಅಂಬೆಗಾಲಿಡುತ್ತಲೇ ಪ್ರಿಸ್ಕೂಲುಗಳ ಹುಡುಕಾಟ ಆರಂಭವಾಗಿರುತ್ತದೆ.<br /> <br /> ದುಡಿಯುವ ತಂದೆತಾಯಿಯರಿಬ್ಬರೂ ಸಾವಿರಾರು ರೂಪಾಯಿಗಳನ್ನು ನೀಡಿ ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾದ ಪ್ರಿಸ್ಕೂಲುಗಳಿಗೇ ಸೇರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅಲ್ಲದೆ ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವು, ಹುಟ್ಟಿ ಕೆಲವು ತಿಂಗಳಾದ ಮಕ್ಕಳನ್ನೂ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನೂ ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ(ಡೇ ಕೇರ್). ಇಂಥ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ನನ್ನ ಗೆಳತಿಯೊಬ್ಬಳು ಹೇಳಿದ ಘಟನೆ ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿದೆ.<br /> <br /> ಅವಳ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಮಗುವೊಂದಿದೆ, 7-8 ತಿಂಗಳಿನದ್ದು (ಡೇಕೇರ್). ಅದರ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಇರುವುದು ವಿದೇಶದಲ್ಲಿ. ಇಲ್ಲಿ ಅಜ್ಜ-ಅಜ್ಜಿಯರ ಹತ್ತಿರ ಅದನ್ನು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗುವವರು. ಆ ಮಗುವನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವವರಿಲ್ಲದೆ, ಗೆಳತಿಯ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಿದ್ದಾರೆ. <br /> <br /> ಅದನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಒಬ್ಬಳನ್ನು ನೇಮಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಈಗ ಆ ಮಗು ಅವಳನ್ನು ಎಷ್ಟು ಅವಲಂಬಿಸಿಕೊಂಡಿದೆಯೆಂದರೆ ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಅವಳೇ ಆಗಬೇಕು ಎನ್ನುತ್ತದಂತೆ. ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿದೆಯಲ್ಲವೇ? ಈ ಘಟನೆ ಕೇಳಿದಾಗ ನನಗನ್ನಿಸಿದ್ದು, ಮಗುವಿನ ಅಪ್ಪ- ಅಮ್ಮ ಬಂದಾಗ ಅವರು ಅದಕ್ಕೆ ಯಾರೋ ಅಂಕಲ್- ಆಂಟಿ ಅನ್ನಿಸಬಹುದಲ್ಲವೇ? <br /> <br /> ಇನ್ನೊಂದು, ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಗೆಳತಿಯ ಕತೆ. ಅವಳು ಪ್ರಿಸ್ಕೂಲ್ನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವಾಕೆ. ಅವಳಲ್ಲೂ `ಡೇಕೇರ್~ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇದೆ. ಹಲವು ಚಿಕ್ಕ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಅವಳು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ. ಅವಳಿಗೂ ಸಣ್ಣ ಎಂಟು ತಿಂಗಳ ಮಗುವೊಂದಿದೆ. ಆದರೆ ಮಗುವನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವವರಿಲ್ಲದೆ ಕೆಲಸದಾಕೆಯೊಬ್ಬಳನ್ನು ಅವಳು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದಾಳೆ. <br /> <br /> ಪರರ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಈಕೆಗೆ ತನ್ನ ಮಗುವಿಗಾಗಿ ಸಮಯವನ್ನು ನೀಡಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಎಂಥ ವಿಪರ್ಯಾಸ?ಈ ಎರಡು ಘಟನೆಗಳ ಹಿಂದೆಯೇ ಇಂಟರ್ನೆಟ್ನಲ್ಲಿ ಹಾರಿ ಬಂದ ಕತೆಯೊಂದು ನೆನಪಾಗುತ್ತಿದೆ. ಅದೊಂದು ಕರುಣಾಜನಕ ಪುಟ್ಟ ಕತೆ. ಬರೆದವರಿಗೆ ಈ ಮೂಲಕ ಕೃತಜ್ಞತೆ ಅರ್ಪಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. <br /> <br /> ಅದೊಂದು ಪುಟ್ಟ ಸಂಸಾರ. ಗಂಡ, ಹೆಂಡತಿ, ಒಂದು ಮಗು. ಇಬ್ಬರೂ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗುವವರು. ತಾಯಿ ಮಗುವಿನ ಶಾಲೆಯಲ್ಲೇ ಟೀಚರ್. <br /> <br /> ಒಮ್ಮೆ ಬೇರೆ ವಿಷಯದ ಅಧ್ಯಾಪಕರು ಇವಳಿಗೆ ಕನ್ನಡ ಪರೀಕ್ಷೆಯ ಉತ್ತರಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ತಿದ್ದಲು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದರು. ಅದರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪ್ರಬಂಧ ಬರೆಯುವ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರವೂ ಇದ್ದಿತ್ತು. ವಿಷಯ - `ದೇವರು ವರವನ್ನು ಕೇಳಿದರೆ ಏನು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೀರಿ?~ ಎಂದು. ಯಾವುದೇ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲೂ ಅಂಥ ವಿಶೇಷವೇನೂ ಕಾಣಿಸಲಿಲ್ಲ ಅವಳಿಗೆ.<br /> <br /> ಆದರೆ ಮುಂದಿನ ಪತ್ರಿಕೆ ಓದುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಅವಳಿಗೆ ದುಃಖ ಒತ್ತರಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿತ್ತು. ಆ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಮಗು ದೇವರಲ್ಲಿ ತನ್ನನ್ನು ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿರುವ ಟಿ.ವಿ. ಮಾಡು ಎಂದು ಬರೆದಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ಕೊಟ್ಟ ಕಾರಣವೂ ಮನಕಲಕುವಂತಿತ್ತು. ಅಪ್ಪ ಇಡೀ ದಿನ ಲ್ಯಾಪ್ಟಾಪ್ನಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿರುತ್ತಾರೆ. <br /> <br /> ಅಮ್ಮ -ಅಡುಗೆಮನೆಯಲ್ಲಿ. ಏನಾದರೂ ಕೇಳಿದರೆ, `ಒಂದ್ನಿಮಿಷ ತಡಿ~ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಮೈಮೇಲೆ ಕುಳಿತುಕೊಂಡರೂ, `ಯಾಕೇ ಯಾವಾಗಲೂ ಮೈಮೇಲೆ ಬೀಳ್ತೀಯಾ?~ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಶೀತ, ಜ್ವರ ಬಂದರೂ ತನಗೇ ಬಯ್ಯುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗೆ ಅನೇಕ ದೂರುಗಳಿದ್ದವು. <br /> <br /> ಕೊನೆಗೆ ಮಗು ಬರೆದಿತ್ತು- `ಅಪ್ಪ -ಅಮ್ಮ ಖುಷಿಯಾಗಿರುವುದು ಟಿ.ವಿ. ಮುಂದೆ ಮಾತ್ರ. ಅದರ ಮುಂದೆ ಕುಳಿತು ನಗುತ್ತಾರೆ, ಖುಷಿಪಡುತ್ತಾರೆ, ಸಂತೋಷದಿಂದ ಇರುತ್ತಾರೆ. ನಾನೇನಾದರೂ ಟಿ.ವಿ. ಆದರೆ ಅಪ್ಪಅಮ್ಮ ಇಬ್ಬರೂ ನನ್ನ ಜೊತೆಯಲ್ಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಅದಕ್ಕೆ ನನ್ನನ್ನು ಟಿ.ವಿ. ಮಾಡು...~ ಯಾರು ಬರೆದದ್ದು ಇದು ಎಂದು ಕಣ್ಣೊರೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ನೋಡಿದರೆ ಅದನ್ನು ಅವಳ ಮಗುವೇ ಬರೆದಿತ್ತು! ದುಃಖ ಒತ್ತರಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿತ್ತು. <br /> <br /> ನಾನು ಈ ಲೇಖನ ಬರೆಯುವಾಗ ನನ್ನ ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷದ ಮಗಳು, ನಾನು ಅವಳ ಕಡೆಗೆ ಗಮನ ಕೊಡುತ್ತಿಲ್ಲವೆಂದು ಏನೇನೋ ನೆಪಗಳನ್ನು ಒಡ್ಡಿ ನನ್ನನ್ನು ಬರವಣಿಗೆಯ ಕೆಲಸದಿಂದ ವಿಮುಖಳನ್ನಾಗಿಸಲು ಮಾಡುವ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಗಮನಿಸಿದ್ದೇನೆ. <br /> <br /> ಆಗ ಎಲ್ಲಿ ನಾನೂ ಈ ಮೇಲಿನ ತಾಯಿಯಂತೆಯೇ ಆಗುತ್ತಿರುವೆನೇನೋ ಎಂಬ ಪ್ರಜ್ಞೆ ನನ್ನನ್ನು ಕಾಡಿದಿದ್ದೆ. ಹಾಗೆಂದು ಎಲ್ಲಾ ದುಡಿಯುವ ತಂದೆತಾಯಿಯರೂ ಹೀಗೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿಲ್ಲ.<br /> <br /> ಜನಪದ ಸ್ತ್ರೀಯರು ತಮ್ಮ ಕಷ್ಟಕಾರ್ಪಣ್ಯಗಳನ್ನು, ದಿನದ ದುಡಿಮೆಯ ಆಯಾಸವನ್ನು ಮರೆಯುತ್ತಿದ್ದುದು ಮಕ್ಕಳ ಆಟಪಾಟಗಳನ್ನು ನೋಡಿ.<br /> <br /> <strong>ಕೂಸು ಇದ್ದ ಮನೀಗೆ ಬೀಸಣಿಗೆ ಯಾಕ <br /> ಕೂಸು ಕಂದಯ್ಯ ಒಳಹೊರಗ ಆಡಿದರ<br /> ಬೀಸಣಿಗೆ ಗಾಳಿ ಸುಳಿದಾವ<br /> </strong>ಆದರೆ ನಾವಿಂದು ಸಹಜವಾದ ಬೀಸಣಿಕೆ ಬಿಟ್ಟು ಫ್ಯಾನ್ ಗಾಳಿಗೆ ಮೊರೆಹೋಗಿದ್ದೇವೆ!<br /> ಅಂದು,<br /> <br /> <strong>ಆಡಿ ಬಾ ನನ ಕಂದ ಅಂಗಾಲ ತೊಳೆದೇನ<br /> ತೆಂಗಿನಕಾಯ ಎಳನೀರು ತಕ್ಕೊಂಡು<br /> ಬಂಗಾರ ಮೋರೆ ತೊಳೆದೇನು<br /> </strong>ಬಡತನವು ಹಾಸಿ ಹೊದೆಯುವಷ್ಟು ಇದ್ದರೂ, ಕನಸು ಕಾಣುವುದಕ್ಕೇನೂ ಬರವಿದ್ದಿರಲಿಲ್ಲ ಅವರಿಗೆ. ಅದರಲ್ಲೇ ಆತ್ಮಾನುಸಂಧಾನಗೈಯುತ್ತಿದ್ದವರು ಅವರು. ಆದರೆ ಈ ರೀತಿಯ ಕಲ್ಪನೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಇಂದಿನ ನಗರವಾಸಿಗಳಿಗೆ ಪುರುಸೊತ್ತೇ ಇಲ್ಲ. <br /> <br /> ಇಂದು ಮಕ್ಕಳ ಆಟ ಆರಂಭವಾಗುವುದೇ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ. ಅಂದು ಪ್ರಕೃತಿಯ ಮಡಿಲಲ್ಲೇ ಬೆಳೆದವರು ನಾವು. ನಮ್ಮ ಸೃಜನಶೀಲ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಅನೇಕ ಅವಕಾಶಗಳಿದ್ದವು ಆಗ. ಆದರೆ ಈಗ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್, ಮೊಬೈಲ್, ಟಿ.ವಿ ಇವೇ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಲೋಕವಾಗಿದೆ. ಇದರಿಂದ ಸೃಜನಶೀಲತೆ ಬೆಳೆಯುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ?<br /> <br /> `ಮಕ್ಕಳಿರಲವ್ವ ಮನೆ ತುಂಬ~ ಎಂದು ಹಾಡಿದ ನಾವು, ಇಂದು `ಮಕ್ಕಳಿರಲವ್ವ ಒಂದೇಒಂದು~ ಎಂದೆನ್ನುತ್ತಾ ಅವರ ಭವ್ಯ ಭವಿಷ್ಯ ರೂಪಿಸುವ ಏಕೈಕ ಗುರಿಯ ನಡುವೆ ತಾಯ್ತನದ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ನೀಡದೆ ಅವರನ್ನು ನಿರ್ಭಾವುಕರನ್ನಾಗಿಸುವ ದುರಂತದ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿದ್ದೇವೆ ಎಂದೆನಿಸುವುದಿಲ್ಲವೇ? ಹಾಗಿದ್ದರೆ ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಗುರಿ ಏನಾಗಬೇಕು? ಸಮಾಜ ಹೇಗೆ ಇದಕ್ಕೆ ನೆರವಾಗಬಹುದು? ಯೋಚಿಸಬೇಕಾದ ಸಮಯವಿದು! <br /> <br /> </p>.<div><p><strong>ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಆ್ಯಪ್ ಇಲ್ಲಿದೆ: <a href="https://play.google.com/store/apps/details?id=com.tpml.pv">ಆಂಡ್ರಾಯ್ಡ್ </a>| <a href="https://apps.apple.com/in/app/prajavani-kannada-news-app/id1535764933">ಐಒಎಸ್</a> | <a href="https://whatsapp.com/channel/0029Va94OfB1dAw2Z4q5mK40">ವಾಟ್ಸ್ಆ್ಯಪ್</a>, <a href="https://www.twitter.com/prajavani">ಎಕ್ಸ್</a>, <a href="https://www.fb.com/prajavani.net">ಫೇಸ್ಬುಕ್</a> ಮತ್ತು <a href="https://www.instagram.com/prajavani">ಇನ್ಸ್ಟಾಗ್ರಾಂ</a>ನಲ್ಲಿ ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಫಾಲೋ ಮಾಡಿ.</strong></p></div>
