ಕವಿತೆ: ಪಾರಿಜಾತ

ಹಗಲಿಗೆ ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಇರುಳು ಮೆತ್ತಿಕೊಳ್ಳುವ ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ ಈ ಹೂವುಗಳು ಲಗುಬಗೆಯಲ್ಲಿ ಅರಳುವ ತರಾತುರಿಗೆ ಬಿದ್ದಂತಿವೆ.

. ಮೊದಲ ಪರಿಮಳವನ್ನು ದೇವಲೋಕಕ್ಕೇ ಒಯ್ದು ಬಿಡುವ ಇರಾದೆಯೋ ಅಥವಾ ಅಲ್ಲಿ ಅರಳುವ ಮುಂಚೆಯೇ ಇಲ್ಲಿಯೇ ಕಂಪ ತುಂಬಿಡುವ ಹುನ್ನಾರವೋ..?

. ಅರೆ! ಅಲ್ಲಿಯ ಕೃಷ್ಣನ ಕುರುಹು ಈ ಭಾಮೆಯಂಗಳಕ್ಕೂ ಬಂದು ತಲುಪಿತೇ? ಅಥವ ದಿಕ್ಕು ತಪ್ಪಿ ಉದುರಿ ಬಿದ್ದ ಒಂದು ಹೂ ಪಕಳೆ ಇಲ್ಲೇ ಮೊಳೆತು ಚಿಗುರಿತೇ?

. ಊಹಾಪೋಹ,ಚರ್ವಿತ,ಚರ್ವಣ ಕತೆಗೆ ಬಿಡುವೆಲ್ಲಿದೆ ಇಲ್ಲಿ ಹಿಡಿಗೆ ದಕ್ಕದ ಉಸಿರಿಗಷ್ಟೇ ದಕ್ಕುವ ಗಂಧವ ಹಿಡಿ ಹೃದಯದೊಳಗೆ ಬಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದೇ ಹರಸಾಹಸವಾಗಿರುವಾಗ

. ಕವಲೊಡೆದ ಹಾದಿಯಲ್ಲೀಗ ಅಚ್ಚ ಬಿಳುಪಿನ ಮೈ ತೆರೆದು, ಕೇಸರಿ ತೊಟ್ಟು ಹೊತ್ತ ಲೋಲಾಕು ತೂಗುತ್ತಿದೆ. ನೆಲವೋ...ಬಾನೋ..? ಅವಳೋ.. ಇವಳೋ..?

. ಅವಸರಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದ ಆಕೆ ಹಸಿ ಹಸಿ ಮುಂಜಾವಿನಲಿ ಮೃದು ಪಕಳೆಗಳ ಅಘ್ರಾಣಿಸಿ ಬೊಗಸೆಯೊಳಗೆ ತುಂಬಿ ಒಳಮನೆಯೊಳಗೆ ಒಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ ಪರಿಮಳ ಬೆರಳ ಸಂದಿಯಿಂದ ಸೋರಿ ಹೋಗುತ್ತಿದೆ.

. ಅಲ್ಲಿಯದ್ದು ಇಲ್ಲಿಗೆ,ಇಲ್ಲಿಯದ್ದು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಎಲ್ಲರ ಅಂಗಳದೆದೆಯೊಳಗೊಂದು ಪರಿಮಳದ ಸಸಿ ಮೊಳೆತು ಅದಕ್ಕೂ ಅದರದೇ ಆದ ನೂರು ಬಗೆಯ ಕತೆ ಎದ್ದು ಹೊಸ ಹುಟ್ಟು ಪಡೆಯುತ್ತಿರುವಾಗ..

. ಇಲ್ಲಿ, ಅಂಗಳದ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಹೂವಿನ ರಂಗವಲ್ಲಿ ಹರಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ. ಎದೆಗೂಡು ನೆನಪಲ್ಲಿ ನೋಯುತ್ತದೆ ದಂಡೆ ಕಟ್ಟಿ ತುರುಬಿಗೆ ಮುಡಿಯುವಂತಾದರೂ ಆಗಿದ್ದರೆ..?

. ಹಾಗಾದರೆ,ದಂಡೆಯ ಕಟ್ಟಿನೊಳಗೆ ಸಿಗಲಾರದ ಪಾರಿಜಾತವೆಂದರೆ ಕೃಷ್ಣನೇ...?ಅಥವಾ ಹಾಗೆ ಸುಖಾ ಸುಮ್ಮನೆ ನೇವರಿಸಿ ಹೋಗುವ ಒಂದು ಸುಖದ ನೆರಳೇ..?!

. ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಆ್ಯಪ್ ಇಲ್ಲಿದೆ: ಆಂಡ್ರಾಯ್ಡ್ | ಐಒಎಸ್ | ವಾಟ್ಸ್ಆ್ಯಪ್ , ಎಕ್ಸ್ , ಫೇಸ್ಬುಕ್ ಮತ್ತು ಇನ್ಸ್ಟಾಗ್ರಾಂ ನಲ್ಲಿ ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಫಾಲೋ ಮಾಡಿ.