<p>‘ಯವ್ವಾ ನೀ ಐಎಎಸ್ ಆಫೀಸರ್ ಆಗಬೇಕು, ಸರ್ಕಾರಿ ಕಾರಿನ್ಯಾಗ ಬರೂದನ್ನ ನಾ ಕಣ್ತುಂಬ ನೋಡಬೇಕು. ಇಷ್ಟು ವರ್ಷ ಯಾರ್ಯಾರಿಗೋ ಸೆಲ್ಯೂಟ್ ಹೊಡದೇನಿ. ನನ್ನ ಮಗಳಿಗೆ ನಾನೇ ಒಮ್ಮೆ ಸಲ್ಯೂಟ್ ಹೊಡಿಬೇಕು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯ್ಲಾತೇನಿ...’</p>.<p>ಅಪ್ಪ ನಿಧನರಾಗುವ ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳ ಹಿಂದೆ ಹೇಳಿದ ಮಾತಿದು. ಕಣ್ಣು– ಮುಚ್ಚಿ ತೆರೆದಾಗಲೆಲ್ಲ ಇದೇ ಮಾತು ನೆನಪಿಗೆ ಬರುತ್ತದೆ.ನನ್ನನ್ನುಯವ್ವಾ ಯವ್ವಾ... ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಅವರ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪಟ ಅಕ್ಕರೆ ಇತ್ತು.</p>.<p>ಕಲಬುರ್ಗಿ ಜಿಲ್ಲಾ ಪಂಚಾಯಿತಿಯಲ್ಲಿ ಡಿ– ದರ್ಜೆ ನೌಕರರಾಗಿದ್ದ ಅಪ್ಪ ನಾಗಮೂರ್ತಿ ಪತ್ತಾರ; ಪಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಸಂಬಳ ಅತ್ಯಲ್ಪ. ಮೂವರು ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು, ಒಬ್ಬ ಮಗ, ಅವ್ವ ಸೇರಿ ಐವರ ಕುಟುಂಬದ ಭಾರ ಹೊತ್ತಿದ್ದರು. ನಮಗೆ ಕಷ್ಟದ ಅನುಭವ ಆಗದಂತೆ ನೋಡಿಕೊಂಡರು. ಮೂವರು ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳಿದ್ದಾರೆ ಬೇಗ ಮದುವೆ ಮಾಡಿ ಕಳಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಗಡಿಬಿಡಿ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮನ್ನು ಓದಿಸಿದರು.</p>.<p>ಎಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಓದುತ್ತೇನೆ ಎಂದಾಗ ಅಪ್ಪ ಸಾಲ ಮಾಡಿ ಪ್ರವೇಶ ಕೊಡಿಸಿದರು. 2020ರಲ್ಲಿ ಎಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಮುಗಿಸಿ ಒಂದು ವರ್ಷ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಖಾಲಿ ಕುಳಿತೆ; ಆಗಲೂ ಅಪ್ಪ ಬೇಸರಿಸಲಿಲ್ಲ. ‘ಚಿಂತೆ ಬೇಡ ಮಗಳೆ ನಾನಿದ್ದೇನಲ್ಲ’ ಎನ್ನುವ ಅವರ ಮಾತು ಶಕ್ತಿ ತುಂಬುತ್ತಿತ್ತು.</p>.<p>ನಾಲ್ಕು ತಿಂಗಳ ಹಿಂದೆ ಹೈದರಾಬಾದ್ನ ಕಂಪನಿಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಸಾಫ್ಟ್ವೇರ್ ಎಂಜಿನಿಯರ್ ಆಗಿ ಸೇರಿದೆ. ಮೂರು ತಿಂಗಳು ತರಬೇತಿ ಪಡೆದ ನಂತರವೇ ಸಂಬಳ. ನಾಲ್ಕನೇ ತಿಂಗಳಿಂದ ನಾನು ಸಂಬಳ ಪಡೆಯಲು ಶುರು ಮಾಡಿದ್ದೆ. ಈ ಖುಷಿಯನ್ನು ಅಪ್ಪನೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಅವರು ಕೇಳಿಸದಷ್ಟು ದೂರ ಹೋದರು. ಕೋವಿಡ್ನಿಂದ ಅಪ್ಪ ಸತ್ತರು. ನನಗೆ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಮಾಡಿದ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಖುಷಿಪಡಿಸಲು ಏನಾದರೂ ಉಡುಗೊರೆ ಕೊಡಿಸಬೇಕು ಎಂಬ ನನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಕನಸು ಕನಸಾಗೇ ಉಳಿಯಿತು.</p>.<p><strong>- ಕಾಳಿಕಾ ನಾಗಮೂರ್ತಿ ಪತ್ತಾರ, <span class="Designate">ಸಾಫ್ಟ್ವೇರ್ ಎಂಜಿನಿಯರ್, ಕಲಬುರ್ಗಿ</span></strong></p>.<p><strong>ನಿರೂಪಣೆ: ಸಂತೋಷ ಈ. ಚಿನಗುಡಿ</strong></p>.<div><p><strong>ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಆ್ಯಪ್ ಇಲ್ಲಿದೆ: <a href="https://play.google.com/store/apps/details?id=com.tpml.pv">ಆಂಡ್ರಾಯ್ಡ್ </a>| <a href="https://apps.apple.com/in/app/prajavani-kannada-news-app/id1535764933">ಐಒಎಸ್</a> | <a href="https://whatsapp.com/channel/0029Va94OfB1dAw2Z4q5mK40">ವಾಟ್ಸ್ಆ್ಯಪ್</a>, <a href="https://www.twitter.com/prajavani">ಎಕ್ಸ್</a>, <a href="https://www.fb.com/prajavani.net">ಫೇಸ್ಬುಕ್</a> ಮತ್ತು <a href="https://www.instagram.com/prajavani">ಇನ್ಸ್ಟಾಗ್ರಾಂ</a>ನಲ್ಲಿ ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಫಾಲೋ ಮಾಡಿ.</strong></p></div>
<p>‘ಯವ್ವಾ ನೀ ಐಎಎಸ್ ಆಫೀಸರ್ ಆಗಬೇಕು, ಸರ್ಕಾರಿ ಕಾರಿನ್ಯಾಗ ಬರೂದನ್ನ ನಾ ಕಣ್ತುಂಬ ನೋಡಬೇಕು. ಇಷ್ಟು ವರ್ಷ ಯಾರ್ಯಾರಿಗೋ ಸೆಲ್ಯೂಟ್ ಹೊಡದೇನಿ. ನನ್ನ ಮಗಳಿಗೆ ನಾನೇ ಒಮ್ಮೆ ಸಲ್ಯೂಟ್ ಹೊಡಿಬೇಕು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯ್ಲಾತೇನಿ...’</p>.<p>ಅಪ್ಪ ನಿಧನರಾಗುವ ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳ ಹಿಂದೆ ಹೇಳಿದ ಮಾತಿದು. ಕಣ್ಣು– ಮುಚ್ಚಿ ತೆರೆದಾಗಲೆಲ್ಲ ಇದೇ ಮಾತು ನೆನಪಿಗೆ ಬರುತ್ತದೆ.ನನ್ನನ್ನುಯವ್ವಾ ಯವ್ವಾ... ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಅವರ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪಟ ಅಕ್ಕರೆ ಇತ್ತು.</p>.<p>ಕಲಬುರ್ಗಿ ಜಿಲ್ಲಾ ಪಂಚಾಯಿತಿಯಲ್ಲಿ ಡಿ– ದರ್ಜೆ ನೌಕರರಾಗಿದ್ದ ಅಪ್ಪ ನಾಗಮೂರ್ತಿ ಪತ್ತಾರ; ಪಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಸಂಬಳ ಅತ್ಯಲ್ಪ. ಮೂವರು ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು, ಒಬ್ಬ ಮಗ, ಅವ್ವ ಸೇರಿ ಐವರ ಕುಟುಂಬದ ಭಾರ ಹೊತ್ತಿದ್ದರು. ನಮಗೆ ಕಷ್ಟದ ಅನುಭವ ಆಗದಂತೆ ನೋಡಿಕೊಂಡರು. ಮೂವರು ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳಿದ್ದಾರೆ ಬೇಗ ಮದುವೆ ಮಾಡಿ ಕಳಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಗಡಿಬಿಡಿ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮನ್ನು ಓದಿಸಿದರು.</p>.<p>ಎಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಓದುತ್ತೇನೆ ಎಂದಾಗ ಅಪ್ಪ ಸಾಲ ಮಾಡಿ ಪ್ರವೇಶ ಕೊಡಿಸಿದರು. 2020ರಲ್ಲಿ ಎಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಮುಗಿಸಿ ಒಂದು ವರ್ಷ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಖಾಲಿ ಕುಳಿತೆ; ಆಗಲೂ ಅಪ್ಪ ಬೇಸರಿಸಲಿಲ್ಲ. ‘ಚಿಂತೆ ಬೇಡ ಮಗಳೆ ನಾನಿದ್ದೇನಲ್ಲ’ ಎನ್ನುವ ಅವರ ಮಾತು ಶಕ್ತಿ ತುಂಬುತ್ತಿತ್ತು.</p>.<p>ನಾಲ್ಕು ತಿಂಗಳ ಹಿಂದೆ ಹೈದರಾಬಾದ್ನ ಕಂಪನಿಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಸಾಫ್ಟ್ವೇರ್ ಎಂಜಿನಿಯರ್ ಆಗಿ ಸೇರಿದೆ. ಮೂರು ತಿಂಗಳು ತರಬೇತಿ ಪಡೆದ ನಂತರವೇ ಸಂಬಳ. ನಾಲ್ಕನೇ ತಿಂಗಳಿಂದ ನಾನು ಸಂಬಳ ಪಡೆಯಲು ಶುರು ಮಾಡಿದ್ದೆ. ಈ ಖುಷಿಯನ್ನು ಅಪ್ಪನೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಅವರು ಕೇಳಿಸದಷ್ಟು ದೂರ ಹೋದರು. ಕೋವಿಡ್ನಿಂದ ಅಪ್ಪ ಸತ್ತರು. ನನಗೆ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಮಾಡಿದ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಖುಷಿಪಡಿಸಲು ಏನಾದರೂ ಉಡುಗೊರೆ ಕೊಡಿಸಬೇಕು ಎಂಬ ನನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಕನಸು ಕನಸಾಗೇ ಉಳಿಯಿತು.</p>.<p><strong>- ಕಾಳಿಕಾ ನಾಗಮೂರ್ತಿ ಪತ್ತಾರ, <span class="Designate">ಸಾಫ್ಟ್ವೇರ್ ಎಂಜಿನಿಯರ್, ಕಲಬುರ್ಗಿ</span></strong></p>.<p><strong>ನಿರೂಪಣೆ: ಸಂತೋಷ ಈ. ಚಿನಗುಡಿ</strong></p>.<div><p><strong>ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಆ್ಯಪ್ ಇಲ್ಲಿದೆ: <a href="https://play.google.com/store/apps/details?id=com.tpml.pv">ಆಂಡ್ರಾಯ್ಡ್ </a>| <a href="https://apps.apple.com/in/app/prajavani-kannada-news-app/id1535764933">ಐಒಎಸ್</a> | <a href="https://whatsapp.com/channel/0029Va94OfB1dAw2Z4q5mK40">ವಾಟ್ಸ್ಆ್ಯಪ್</a>, <a href="https://www.twitter.com/prajavani">ಎಕ್ಸ್</a>, <a href="https://www.fb.com/prajavani.net">ಫೇಸ್ಬುಕ್</a> ಮತ್ತು <a href="https://www.instagram.com/prajavani">ಇನ್ಸ್ಟಾಗ್ರಾಂ</a>ನಲ್ಲಿ ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಫಾಲೋ ಮಾಡಿ.</strong></p></div>
