ನುಡಿ ಬೆಳಗು-29: ತಾಯಿಯೇ ದೇವರು!

ಒಂದು ಕಾಡಿತ್ತು. ಅಲ್ಲೊಂದು ಸಂಗೀತ ಆಶ್ರಮ. ಅದರ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಜುಳುಜುಳು ಹರಿಯುವ ನದಿ. ದಡದ ಮೇಲೆ ತಬಲ, ಪಿಯಾನೋ, ವಯಲಿನ್, ಮೃದಂಗ ಕಲಿಯೋರು ಇದ್ದರು. ಆ ಕಾಡಿಗೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಹುಡುಗರು ಕುರಿ ಮೇಯಿಸಲು ಬರುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಶ್ರಮದ ಹುಡುಗರು ಒಂದೊಂದು ಗಿಡದ ಕೆಳಗೆ ಕುಳಿತು ಸಂಗೀತ ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಆ ಕುರಿ ಮೇಯಿಸೋರೂ ಅಲ್ಲಿಗೇ ಬರುತ್ತಿದ್ದರು. ಒಬ್ಬ ಹುಡುಗ ಮೃದಂಗ ಬಾರಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಕುರಿ ಹಿಂಡಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಮರಿ ಕುರಿಯೊಂದು ಓಡೋಡಿ ಇವನ ಹತ್ತಿರ ಬರುತ್ತಿತ್ತಂತೆ. ಮೃದಂಗದ ಶಬ್ದಕ್ಕೆ ಗೋಣು ಅಲ್ಲಾಡಿಸುತ್ತಿತ್ತಂತೆ. ಹುಡುಗ ಅಭ್ಯಾಸ ಮುಗಿಸಿ ಒಳಗೆ ಹೋದರೆ ಕುರಿಮರಿ ಹಿಂಡಿನ ಕಡೆಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು. ಹೀಗೆ ಪ್ರತಿ ದಿನ ನಡೀತಿತ್ತು. ಒಂದಿನ ಹುಡುಗ ಕುರಿ ಮರಿಗೆ ಯಾಕೆ ಹೀಂಗೆ ಮಾಡ್ತಿ ಅಂತ ಕೇಳಿದ. ಅದಕ್ಕೆ
ಕುರಿಮರಿ ‘ನೀನು ಮೃದಂಗ ಬಾರಿಸಿದ ಶಬ್ದ ನನ್ನ ಕಿವಿಯ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದಾಗ ನನ್ನ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರೇಮದ ತರಂಗಗಳು ಏಳಲು ಶುರುವಾಗ್ತವ’ ಎಂದು ಹೇಳಿತು.

‘ನಾನು ಮೃದಂಗ ಬಾರಿಸುವುದಕ್ಕೂ ನಿನ್ನ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರೇಮದ ತರಂಗ ಏಳುವುದಕ್ಕೂ ಏನು ಸಂಬಂಧ’ ಎಂದು ಕೇಳಿದ ಹುಡುಗ. ‘ನನ್ನ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರೇಮದ ತರಂಗ ಯಾಕೆ ಏಳ್ತಾವ ಅಂದರ ನಿನ್ನ ಮೃದಂಗ ತಯಾರಾಗಿದ್ದು ನನ್ನ ತಾಯಿಯ ಚರ್ಮದಿಂದ. ಅದಕ್ಕೆ ಹಾಂಗ. ತಾಯಿ ಇರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಆಕಿ ಪ್ರೇಮ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗ್ಯಾಳ’ ಅಂತು ಕುರಿಮರಿ. ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರೇಮ ದೊಡ್ಡದು. ತಾಯಿಯ ಪ್ರೇಮ ಇನ್ನೂ ದೊಡ್ಡದು. ವಚನಗಳಲ್ಲಿ ಸರ್ವಾಂಗ ಲಿಂಗಿ ಎಂಬ ಶಬ್ದ ಬರ್ತದ. ಸರ್ವಾಂಗ ಲಿಂಗಿ ಅಂದರ ಒಂದೊಂದು ಅಂಗಕ್ಕೂ ಸಂಬಂಧ ಏರ್ಪಡಿಸೋದು. ಅಡುಗೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ ಮಗು ಬಿದ್ದು ಅವ್ವಾ ಎಂದರೆ ಎಲ್ಲ ಕೆಲಸ ಬಿಟ್ಟು ಓಡಿ ಬಂದು ಮಗುವನ್ನು ಎದೆಗೆ ಒತ್ತಿಕೊಂಡು ಉಪಚರಿಸ್ತಾಳಲ್ಲ ತಾಯಿ. ತಾಯಿಯ ಯಾವ ಅಂಗದಲ್ಲಿ ಪ್ರೇಮ ಹರಿದಿಲ್ಲ ಹೇಳಿ? ತಾಯಿಯ ಪ್ರೇಮ ಸರ್ವಾಂಗ ಲಿಂಗಿ.