ಸ್ಮಿತಾ ಅಮೃತರಾಜ್ ಅವರ ಕವಿತೆ: ಮೀರಬೇಕು ಒಮ್ಮೆಯಾದರೂ

ಗೆರೆಯೊಳಗೆ ದುಂಡಗಿನ

. ಅಕ್ಷರಗಳನ್ನಿಟ್ಟು ಪದ ಹೊಸೆದರೆ

. ಅದೊಂದು ಹೂ ದಂಡೆಯಂತೇ ಕಾಣುತ್ತದೆ

. ಹೂ ದಂಡೆಯೂ ಜೆಡೆಬಿಲ್ಲೆಯಾಗಲು

. ದಾರದ ಗೆರೆಯೊಳಗೇ ಕೂರಬೇಕು

. ಗೆರೆ ಗೆರೆ ಕೂತಾಗ ಚೌಕಟ್ಟಾಗುತ್ತದೆ

. ಅದರೊಳಗೆ ಒಂದಷ್ಟು ಬಣ್ಣದ ಪುಡಿ

. ಎರಚಿದರೆ ರಂಗೋಲಿಯಾಗುತ್ತದೆ

. ಚೌಕಟ್ಟಿನೊಳಗೆ ಮಾತ್ರ ಹಬ್ಬಿಕೊಂಡ ಬಳ್ಳಿ

. ನೋಡಲು ಎಷ್ಟು ಚೆಂದ?

. ಕೆಲವು ಗೆರೆಗಳನ್ನ ಅವರೇ ಎಳೆದು ನಮ್ಮನ್ನ

. ಕೂರಿಸಿದ್ದಾರೆ

. ಇನ್ನು ಕೆಲವು ಗೆರೆಗಳ ನಾವೇ ಎಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೇವೆ

. ಬದುಕ ಚೆಂದಗಾಣಿಸಲು ಗೆರೆಯೊಂದು ತೀರಾ ಅಗತ್ಯವೆಂಬ ಭ್ರಮೆಯೊಂದು ಬಲಿತಿದೆ

. ಗೆರೆಯೊಳಗೇ ಕೂತು ಕಲಿತ

. ಅಭ್ಯಾಸ ಬಲ

. ಈಗ ಖಾಲಿ ಹಾಳೆಯ ಮೇಲೆಯೂ

. ಪದ ಅತ್ತಿತ್ತಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ

. ಚಿತ್ತ ಚಾಂಚಲ್ಯದಲ್ಲೂ ಗೆರೆ ದಾಟಿ

. ಕಣ್ಣು ಕದಲುವುದಿಲ್ಲ

. ಈ ಗೆರೆಯಿಂದಾಗಿ ದೊಡ್ಡ ರಾಮಾಯಣವೇ

. ಸಂಭವಿಸುತ್ತದೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ ಇತ್ತಿತ್ತಲಾಗಿ

. ಒಮ್ಮೆಯಾದರೂ ಸಣ್ಣಕೆ ಕದಲಿ

. ಗೆರೆ ಮೀರಬೇಕು ಅಂತನ್ನಿಸುವುದು

. ಯಾಕೆ?

. ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಆ್ಯಪ್ ಇಲ್ಲಿದೆ: ಆಂಡ್ರಾಯ್ಡ್ | ಐಒಎಸ್ | ವಾಟ್ಸ್ಆ್ಯಪ್ , ಎಕ್ಸ್ , ಫೇಸ್ಬುಕ್ ಮತ್ತು ಇನ್ಸ್ಟಾಗ್ರಾಂ ನಲ್ಲಿ ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಫಾಲೋ ಮಾಡಿ.